Eindelijk was het dan zo ver, er mochten weer fans naar Le Mans komen. Nog niet helemaal zoals we gewend zijn, maar na het uitstel en uiteindelijk zonder publiek in 2020 en in 2021 weer uitstel van juni naar augustus was dit weer een mooi begin. Weliswaar nog wel met wat beperkingen zoals toegang met een QR code, mondkapjes en een maximum van 50.000 bezoekers, maar in augustus 2021 ging de 24 uur dan eindelijk van start met publiek. En volgaspics.nl was er bij.
Zoals gezegd was 2021 nog geen normale editie, er waren nog beperkingen van toepassing en dit had bijvoorbeeld invloed op het schema. Tijdens normale edities is er 2 weken voor de race testdag en openen de campings op de zondag voor de race. S’middags beginnen de keuringen in de stad. Op maandag gaat men verder met de keuringen in de stad, op dinsdag groepsfoto en handtekeningensessie in de pitlane. Vanaf woensdagmiddag is er dan eindelijk actie op de baan met trainingen, kwalificaties en races in het bijprogramma. Vrijdag is een rustdag voor de fans, geen actie op de baan en de hele dag een pitwalk waar je de teams zich kunt zien voorbereiden op de race van zaterdag en zondag.
In 2021 was het schema dus anders. Op de zaterdag voor de race vonden de keuringen afgesloten voor publiek plaats. Op zondag was het testdag, ook afgesloten voor publiek. Op woensdagochtend was er weer actie op de baan en gingen ook de campings open. Vanaf dit moment zat elke dag volgepropt met auto’s op het circuit tot aan zondagmiddag 16:00, de finish van de 24 uur.
Omdat de camping op zondag nog niet open zou zijn en ik toch de hoop had om wat van de testdag te kunnen zien, heb ik de eerste dagen op een camping in de buurt van Le Mans gestaan. Op Camping Pont Romain in Yvré-l’Évêque, zo’n 10 autominuten van het circuit gelegen, heb ik de eerste dagen van de raceweek doorgebracht.
Op zondag met een temperatuur van rond de 30 graden op de fiets naar het circuit gereden, dit omdat ik de verwachting had dat het niet mee zou vallen om bij een gesloten circuit de auto te parkeren. En inderdaad de controles rond het circuit waren streng, overal was er politie en beveiliging te vinden en zaten hekken en deuren op slot. Behalve bij de Porsche bochten, daar was geen controle en stond het hek open. Een andere fotograaf vertelde dat ik gewoon binnen kon komen en zo was de missie dus geslaagd. Ik kon de testdag zien!
Op maandag heb ik een dagje vakantie gevierd en op de camping gewerkt aan mijn foto’s van de testdag. Op dinsdag ben ik weer terug gegaan naar het circuit, de groepsfoto met de auto’s zou gemaakt worden waar ik een poging wou wagen om bij te zijn en ik had als missie om het circuit en de omgeving te fotograferen. De 24 uur is niet alleen voor de stad Le Mans belangrijk, ook de dorpjes rond Le Mans en de rest van de regio liften mee op de bekendheid van deze race. Dit zie je bijvoorbeeld terug door kunstwerken langs de weg die in ieder dorpje wel te vinden zijn. Mijn plan was om deze op te zoeken en vast te leggen. Pas op deze manier ontdekte ik dat Yvré-l’Évêque, het dorpje waar ik op de camping stond ook onderdeel van de autosportgeschiedenis is. Het was in 1906 onderdeel van het 103km lange circuit waar de Grand Prix de France gereden werd, dit huisje met weegbrug is daar een herinnering aan.
Op woensdagochtend gingen dan eindelijk de campings op het circuit open. Helaas was één van de corona maatregelen dat niet alle campings open waren, gezien het lagere aantal bezoekers was het natuurlijk ook niet nodig om alle campings open te doen. Wel jammer was dat camping Houx, waar ik al sinds 2009 kom, dicht bleef. Dit is een camping dichtbij het circuit en waarvandaan je makkelijk op diverse punten langs het circuit kunt komen. Ook belangrijk is dat er hier elektriciteit is. Hierdoor moest ik nu uitwijken naar Houx Annexe, een camping naast Houx maar dan zonder elektriciteit en verder weg om het circuit te bereiken. Toen de camping open ging begon de Fun Cup al aan hun eerste training, waar dus nog niet veel mensen bij konden zijn. Waar normaal iedereen vanaf zondag rustig binnen komt druppelen, stond nu iedereen op woensdagochtend voor de deur wat een beetje voor chaos zorgde.
Traditioneel ga ik tijdens de eerste training naar Mulsanne en Arnage. Mijn complimenten voor de verbouwing bij Mulsanne. De banking is daar aangepast waardoor het publiek meer ruimte heeft en de auto’s ook vanuit verschillende hoeken kan zien. Leuk hierbij is dat de publiekzone langer is geworden waardoor je voor een deel Hunaudieres op kunt kijken. Erg mooi om hier foto’s te maken.
Door het hyperpole concept dat er sinds 2020 is, zijn de trainingen en kwalificaties wat korter geworden. Hierdoor was de tijd om aansluitend aan Mulsanne naar Arnage te gaan wat kort, maar ook dit is nog altijd een fotogeniek plekje. De trainingen in de avond van zowel de 24h als de Road to Le Mans heb ik rond de Dunlop chicane gefotografeerd.
Op donderdagochtend gingen we weer verder met de Road to Le Mans en, misschien wel mijn hoogtepunt van de 2021 editie, de Endurance Racing Legends. Dit zijn moderne historische GT en LMP auto’s uit de jaren ’90 tot +- 2011. Auto’s waar ik dus mee opgegroeid ben en in sommige gevallen tijdens mijn eerste keren in Le Mans zelfs nog als moderne auto’s heb zien racen.
Voor de middagtraining van de 24h ben ik richting de laatste chicane gegaan. Helaas hadden we hier niet het zonnige weer waardoor ik niet de kleurrijke foto’s zoals in 2019 heb kunnen maken, maar het blijft een fascinerende plek om de auto’s te zien. Snelle wisselingen van richting, stuiteren over de kerbs en GT’s die op deze lage snelheid zitten te pushen achter de Hypercars en LMP2’s. Voor de laatste avond training heb ik mijn monopod statief op de camping gelaten en mijn tripod mee naar het circuit genomen, om met lange sluitertijden en lichtstrepen te werken.
Dit jaar bleef het circuit ook op vrijdag afgesloten voor het gewone verkeer, er werd namelijk een 5 uurs race in de Fun Cup gereden. In de Fun Cup rijden auto’s die er uit zien als een VW Kever, het zijn niet de snelste auto’s maar er werd wel leuk mee geracet.
Op zaterdag begonnen we de dag met de 2e race van de Road to Le Mans en de Endurance Racing Legends gevolgd door de warm up voor de 24h. Daarna begon de ceremonie voor de start, onder andere Fernando Alonso die met de Alpine Formule 1 auto een demo rondje reed.
Voor het eerst in 13 jaar had ik een tribuneplaats. Toen het vlak voor de start van de 24h begon te regenen zat ik hier dus heerlijk droog. Maar het blijkt dus niet helemaal de bedoeling te zijn dat je vanaf de tribune fotografeert. Dus toen er bij de start een crash tussen de Glickenhaus en Toyota was, was dit de enige foto die ik van het eerste uur heb.
Hierna ben ik gaan lopen om te fotograferen. Eerst richting Tertre Rouge en daarna langzaam aan terug richting de Esses en de Dunlop chicane voor nacht shots. Vooraf had ik al gezien dat het tijdens te race volle maan zou zijn en dat deze een paar minuten na zonsondergang op zou komen. Ik had dan ook al een paar maanden een shot in mijn hoofd welke ik wilde maken. Maar helaas trok er rond zonsondergang een regenbui over het circuit waardoor er geen maan te zien was. Toen de hemel eindelijk open trok, stond de maan al zo hoog dat mijn plannetje niet meer ging lukken.
Na een paar uurtjes slaap ging op zondagochtend de wekker om de zonsopkomst vast te leggen. Maar helaas, er was weer bewolking en enigszins teleurgesteld ging ik op zoek naar een nieuwe plek om te fotograferen. Wat volgde was één van de meest bizarre half uurtjes die ik in Le Mans meegemaakt heb. Plotseling trok de lucht open en werden we op een prachtig goud uurtje getrakteerd. Zo snel als dat de zon kwam, verdween hij voor een minuut of 20 weer in dichte mist. De mist was zo dicht dat de Dunlop brug vanuit de Esses niet zichtbaar was.
Voor het laatste kwart van de race ben ik weer richting de laatste chicane getrokken. Niet alleen het aantal bezoekers was beperkt, ook het aantal vips was lager dan normaal. Het gevolg hiervan is dat er ook veel minder vip tenten nodig waren. Het voordeel hiervan is dat ik op plaatsen kon fotograferen waar ik onder normale omstandigheden niet kan komen. En daar heb ik van geprofiteerd, ik heb daar shots gemaakt waar ik er gelukkig van werd.
Voor de finish en na deze week meer dan 80km wandelen heb ik het laatste uurtje van de race weer vanaf de tribune gezien. 2021 zit er op en ik kan niet wachten op 2022, met nieuwe auto’s in de Hypercar klasse. En de 2022 race staat gewoon weer ouderwets gepland voor juni, dus het is al snel weer zo ver.
Hieronder een selectie van mijn foto’s uit de 24h.
Leave a Reply